De Bosrand.

Bosrand

We mogen weer, de corona regels worden versoepeld en de restaurants gaan weer open.
Ik stuur meteen een appje aan de columnmeisjes met de tekst: vrijdag lunchen?
Er wordt positief op gereageerd en we spreken vrijdag af bij de Bosrand.
Helaas kunnen Mieke en Lia niet, maar met zijn vieren gaan we lunchen.
Ik verheug me erop, we hebben elkaar lang niet gezien en eindelijk gaan we weer iets leuks doen.
Heerlijk gewoon met elkaar in een restaurant gaan eten.
Wat vroeger zo normaal was is nu iets bijzonders geworden.
Als we allemaal gearriveerd zijn, gaan we bestellen. Maar dat loopt nog niet zo soepel.
Ook bij de Bosrand moeten ze weer opstarten.
Het beeldscherm dat eigenlijk een menulijst is, werkt niet. Omdat het druk is wordt een tweede kassa geopend. Maar ook daar opstartproblemen.
De vriendelijke man achter de kassa zegt tegen ons;
“Dames ga maar zitten en ga lekker eten, kom straks maar betalen”.
Dat doen we. Alleen Martine en ik hebben niet betaald. Tineke en Willemien stonden aan de andere kassa.
We veranderen een paar keer van tafel in verband met een blèrend kind en de zon die in ons gezicht schijnt.
We kwebbelen wat af, er is zoveel om over te praten, want ieder van ons heeft haar eigen corona verhaal of belevenissen.
Na ruim drie uur besluiten we weer op te stappen.
We lopen naar de uitgang en Martine en ik sluipen weg, gierend van de lach omdat we weglopen zonder te betalen.
We lijken wel een stel tieners Op de valreep worden we gedag gezegd door het meisje dat ons ook geholpen heeft.
Weet ze dat we niet betaald hebben?
Dat blijft toch wel in mijn hoofd rondspoken, maar zet het van me af.
De volgende morgen belt Martine me en vertelt dat ze niet kon slapen van ons gedrag en dat ze naar de Bosrand is gegaan en alsnog heeft betaald.
Ik heb er geen last van gehad.
Daar moet ik dan weer over nadenken. Wat zegt dat over mij?
Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt.

Ik schaam me nu!!