Op twee april 2024 bereikte ons het bericht dat onze “oud Queen” Tineke was overleden.
We wisten dat het niet lang meer zou duren, maar toch kwam het bericht als een schok.
Zeker voor mij. Want vlak daarvoor had ik nog contact met haar gehad en op twee april afgesproken om haar nog eenmaal te bezoeken. Maar juist die dag overleed zij.
Ik was er erg van uit mijn doen
Ik heb haar zoons gevraagd om iets te mogen zeggen tijdens de uitvaart.
Dat mocht en samen met onze nieuwe Queen Carla heb ik een mooie uitvaartspeech opgesteld.
Met zes Red Birdies, allemaal in rood en paars gekleed, volgens de wens van Tineke, reisden we af naar Nederhorst den Berg waar Tineke geboren was en nu ook begraven zou worden.
Het afscheid werd gehouden in een schattig klein kerkje op een berg, heel mooi en lieflijk.
Ik was zenuwachtig, nog nooit eerder had ik gesproken bij een uitvaart.
Na de mooie muziek en een aantal foto’s van Tineke, kwam haar jongste zoon aan het woord om over zijn moeder te spreken.
Hij vertelde dat zijn ouders waren gescheiden en wat een moeilijke jeugd hij heeft gehad bij zijn moeder. Hoe weinig begripvol ze was en er niets mocht.
Ik keek naar de anderen, had ik dat nou goed gehoord?
Iedereen keek strak voor zich uit en bij mij namen de zenuwen toe.
Na een film over het leven van Tineke kwam haar oudste zoon aan het woord om over zijn moeder te spreken. Zijn verhaal was zo mogelijk nog negatiever.
Hij vertelde dat ze geen tegenspraak duldde, dat haar wil wet was en als hij een eigen mening had en zijn eigen zin wilde door zetten, ze hem de deur uit trapte en hij ’s nachts niet meer binnen liet.
Hij bedankte vrienden en ouders van die vrienden dat zij hem ’s nachts hadden opgevangen, als het weer zover was.
Ging dit echt over onze Tineke, onze Queen die zo eerlijk en rechtvaardig was?
Onze Tineke met haar Koninklijke uitstraling, met wie we zo konden lachen?
Wat moest ik nu met mijn verhaal dat vertelde over een vrolijke en leuke Tineke.
Ik wilde liever niet meer spreken, maar werd op een gegeven moment gevraagd naar de spreekstoel te komen. En ik ging met dicht gesnoerde keel.
Wonder boven wonder lukte het me om zonder te huilen mijn verhaal te doen.
Na afloop werden verwacht in een grand café in de buurt voor een hapje en een drankje.
Niemand van ons sprak, we waren te verbijsterd. Hoe was dit mogelijk?
Tineke sprak altijd vol trots over haar zoons. Hoe konden zij nu zo negatief over haar spreken?
Terneergeslagen en stil reden we naar huis.
Wie was de Tineke die wij gekend hebben?
Recente reacties